Podnaslov DARWINOVE knjige “Poreklo vrsta ” glasi: “O poreklu vrsta sredstvima prirodne selekcije ili očuvanje postojećih rasa u borbi za život ”. Ljudska rasa je evoluirala u sadašnje stanje inteligencije i moći zbog “očuvanja postojećih rasa u borbi za život”. Rasa je centralni mehanizam evolucije koji je stvorio sva živa bića. “Očuvanje postojećih rasa” je prost proces za razumevanje, ali njegovi efekti su tokom vremena neverovatni. Ako ispitamo ovaj proces, pronaći ćemo da u nekom stadijumu evolucije možemo posmatrati grupu individua jedne vrste koja postoji u predelu odvojenom od ostalih članova te iste vrste. Kao rezultat ove slučajne mutacije, desiće se genetske promene u nekim članovima te odvojene grupe. Kako generacije nastavljaju da se reprodukuju, ove genetske promene se akumuliraju u potomstvu te odvojene grupe. Na početku, te skupljene genetske promene ne čine tu odvojenu grupu drugačijom od originalne rase da bi se opravdao naziv odvojene grupe novom vrstom ili čak novom “postojećom rasom” od originalnih vrsta. Ipak, posle mnogo generacija, odvojena grupa ili pleme koje je akumuliralo dodatne genetske razlike moći će da se nazove novom rasom od originalnih vrsta. Tokom vremena, ove novorazvijene odvojene
rase nastavljaju da prikupljaju genetske razlike kroz slučajne mutacije, promene, itd ... Te postojeće promene povećavaju sposobnost preživljavanja rase koja ih nosi u sebi.
Jednom kada ove novoformirane rase postanu dovoljno različite od originalnih vrsta, onda se nazivaju novim vrstama. Zato je i podnaslov Darwinove knjige “O poreklu vrsta sredstvima prirodne selekcije ili očuvanje postojećih rasa u borbi za život ”. Stvarno ne postoji nikakva mogućnost da rase budu jednake. U stvari, utisak je potpuno suprotan od onoga što zastupaju sve zvanične teorije o evoluciji i sva današnja naučna biologija.
Prema zakonima biologije, bilo bi veliko iznenađenje kada bi prosečna snaga ili inteligencija jedne rase bila jednaka prosečnoj snazi ili inteligenciji drugačije rase. Uprkos kontraverzama koje okružuju rasu, nije sasvim moguće znati koja će rasa, kao rezultat slučajnog evolucionog razvoja, da ima veću prosečnu snagu ili inteligenciju zato što niko ne može da predvidi iz ove prosečnosti da li će neki individualni član jedne rase biti superiorniji ili inferiorniji od nekog određenog individualnog člana druge rase. Postoje superiorne i inferiorne, inteligentne i neinteligentne jedinke u svim rasama. Bez obzira na rasnu prosečnost, može se još uvek proceniti svaka jedinka na osnovu individualnih vrednosti bez pogleda na prosek grupe kojoj ona pripada. Jedino ocenjivanjem ljudi kao individua, može se izbeći nepravda i omogućiti svim ljudima da ostvare maksimalni doprinos društvu. Nema takve stvari, same po sebi, kao što je superiorna rasa, u smislu da je svaki član jedne rase superiorniji nad svakim članom druge rase. Niti postoji takva stvar kao što je rasna jednakost u smislu da je prosečna snaga i inteligencija jedne rase jednaka prosečnoj snazi i inteligenciji svake druge rase. Ocenjivanjem ljudi kao individua, možda bi mogla da se identifikuje (superiorna) socijalnobiološka klasa koja bi mogla da bude presek svih rasa, mada najverovatnije ne bi bila u jednakim proporacijama. Jedini način na koji bi mogli da imate superiornu rasu je kada bi “postojeće rase” evoluirale dalje i postale sledeća viša vrsta iznad homosapijensa, i u tom slučaju bi postale superiorne vrste. EUGENIKA je moralna obaveza, a ne rasna pripadnost; i svaka rasa koja primeni i usvoji eugenski program može – posle određenog vremena – da evoluira dalje i postane sledeća više razvijena vrsta iznad homosapijensa! Naša je nada da će sve rase prihvatiti svoju moralnu odgovornost i ostvariti taj cilj, ali to neće moći da se ostvari sa političkim, filozofskim i religijskim miljeom 20. veka.
“Eugenika nije okrutna. Čak nasuprot tome, to je najviši izraz brige i ljubavi za decu budućnosti. Sva pitanja u ovom svetu nisu prouzrokovana samo zbog životnog okruženja već delom i zbog genetike. Prema tome, lek za bedu, glupost ili glad mora da uzme u obzir genetsko poboljšanje. Beda, glupost i gladovanje mogu jedino biti istrebljeni uklanjanjem genetskih i životno-uslovnih kombinacija koje su odgovorne za ovu ljudsku patnju. Uzroci naše patnje su unutar nas. Izvor našeg spasenja je takođe unutar nas samih “.
J. L. HART
rase nastavljaju da prikupljaju genetske razlike kroz slučajne mutacije, promene, itd ... Te postojeće promene povećavaju sposobnost preživljavanja rase koja ih nosi u sebi.
Jednom kada ove novoformirane rase postanu dovoljno različite od originalnih vrsta, onda se nazivaju novim vrstama. Zato je i podnaslov Darwinove knjige “O poreklu vrsta sredstvima prirodne selekcije ili očuvanje postojećih rasa u borbi za život ”. Stvarno ne postoji nikakva mogućnost da rase budu jednake. U stvari, utisak je potpuno suprotan od onoga što zastupaju sve zvanične teorije o evoluciji i sva današnja naučna biologija.
Prema zakonima biologije, bilo bi veliko iznenađenje kada bi prosečna snaga ili inteligencija jedne rase bila jednaka prosečnoj snazi ili inteligenciji drugačije rase. Uprkos kontraverzama koje okružuju rasu, nije sasvim moguće znati koja će rasa, kao rezultat slučajnog evolucionog razvoja, da ima veću prosečnu snagu ili inteligenciju zato što niko ne može da predvidi iz ove prosečnosti da li će neki individualni član jedne rase biti superiorniji ili inferiorniji od nekog određenog individualnog člana druge rase. Postoje superiorne i inferiorne, inteligentne i neinteligentne jedinke u svim rasama. Bez obzira na rasnu prosečnost, može se još uvek proceniti svaka jedinka na osnovu individualnih vrednosti bez pogleda na prosek grupe kojoj ona pripada. Jedino ocenjivanjem ljudi kao individua, može se izbeći nepravda i omogućiti svim ljudima da ostvare maksimalni doprinos društvu. Nema takve stvari, same po sebi, kao što je superiorna rasa, u smislu da je svaki član jedne rase superiorniji nad svakim članom druge rase. Niti postoji takva stvar kao što je rasna jednakost u smislu da je prosečna snaga i inteligencija jedne rase jednaka prosečnoj snazi i inteligenciji svake druge rase. Ocenjivanjem ljudi kao individua, možda bi mogla da se identifikuje (superiorna) socijalnobiološka klasa koja bi mogla da bude presek svih rasa, mada najverovatnije ne bi bila u jednakim proporacijama. Jedini način na koji bi mogli da imate superiornu rasu je kada bi “postojeće rase” evoluirale dalje i postale sledeća viša vrsta iznad homosapijensa, i u tom slučaju bi postale superiorne vrste. EUGENIKA je moralna obaveza, a ne rasna pripadnost; i svaka rasa koja primeni i usvoji eugenski program može – posle određenog vremena – da evoluira dalje i postane sledeća više razvijena vrsta iznad homosapijensa! Naša je nada da će sve rase prihvatiti svoju moralnu odgovornost i ostvariti taj cilj, ali to neće moći da se ostvari sa političkim, filozofskim i religijskim miljeom 20. veka.
“Eugenika nije okrutna. Čak nasuprot tome, to je najviši izraz brige i ljubavi za decu budućnosti. Sva pitanja u ovom svetu nisu prouzrokovana samo zbog životnog okruženja već delom i zbog genetike. Prema tome, lek za bedu, glupost ili glad mora da uzme u obzir genetsko poboljšanje. Beda, glupost i gladovanje mogu jedino biti istrebljeni uklanjanjem genetskih i životno-uslovnih kombinacija koje su odgovorne za ovu ljudsku patnju. Uzroci naše patnje su unutar nas. Izvor našeg spasenja je takođe unutar nas samih “.
J. L. HART
No comments:
Post a Comment